KNHS

Een echt geluksmoment ontstaat wanneer iets wat niet vanzelfsprekend gaat, toch lukt. Voor Moniek de Lange was het najagen van haar passie niet vanzelfsprekend. Onzekerheid loopt als een rode draad door haar leven, waardoor het niet makkelijk was om te komen waar ze nu staat. Dankzij een flink portie doorzettingsvermogen en de juiste begeleiding bij haar manege, is Moniek nu een zelfverzekerde professional in de paardenwereld.

"Dat eerste ritje was genoeg om me verliefd te laten worden op paardrijden. Achteraf gezien een life-changing moment.”

Voor Moniek de Lange (26) was het najagen van haar passie niet vanzelfsprekend. Onzekerheid loopt als een rode draad door haar leven, waardoor het niet makkelijk was om te komen waar ze nu staat. Dankzij een flink portie doorzettingsvermogen en de juiste begeleiding bij RSC Zeewolde, is Moniek nu een zelfverzekerde professional in de paardenwereld.

Als klein meisje ging Moniek met haar ouders naar de camping. De pony’s die daar liepen hadden een enorme aantrekkingskracht op de vierjarige kleuter. Moniek: “Ik wilde niets liever dan een ritje maken, maar ik durfde het niet te vragen want ik was veel te verlegen. Aan het einde van de vakantie had ik moed verzameld en zat ik erop. Dat ritje was genoeg om me verliefd te laten worden op paardrijden. Achteraf gezien een life-changing moment.”

Papa’s meisje

Monieks ouders voelden alles behalve die aantrekkingskracht. Haar moeder was zelfs angstig voor paarden. Maar haar vader zag dat de paarden het verlegen meisje lieten opbloeien, dus ondersteunde hij Monieks passie. Moniek vertelt: “Op mijn vader kon ik altijd rekenen, ondanks dat hij er niets vanaf wist. Zelfs toen mijn ouders gescheiden waren en ik op papa-dag naar de manege wilde, ging hij met me mee. Zo kon ik genieten van de paarden en hij genoot van mijn geluk.” Toen Moniek zes jaar was, mocht ze eindelijk op paardrijles bij de manege in Almere-Stad. “Het was een droom die uitkwam. Ik wilde zo vaak rijden als ik kon, maar dat ging niet want het was een dure hobby.” Toen ze na een paar jaar de overstap maakte naar de manege in Almere-Haven, mocht ze ook meedoen aan de manegewedstrijden. “Ik keek daar enorm naar uit, want dat was een extra rijmoment.”

Onzekerheid

Het rijden van een F-proef was belangrijk voor Moniek. Ze wilde het graag goed doen. “Ik voelde altijd een enorme druk. Het halen van de proef was een bevestiging dat ik kon paardrijden. Mensen van de manege hadden wel eens gezegd dat ik niet ver zou komen omdat ik geen talent had. De onzekerheid die dat opleverde zorgde ervoor dat Moniek even helemaal is gestopt met wedstrijden rijden op de manege. “De liefde voor paarden was er nog, maar de wereld eromheen vond ik niet leuk.” Pas toen ze door haar stage bij RSC Zeewolde kwam werken, ontdekte ze dat het ook anders kon. “De begeleiding was een wereld van verschil met de maneges waar ik eerder reed. Ik groeide, zowel als ruiter als in mijn omgang met paarden. Ik heb zelfs de instructeursopleiding gevolgd. Nu rijd ik een aantal paarden van pensionklanten en leid ik jonge paarden op. Met één daarvan ben ik onlangs L1 gestart, want we vlogen door de B heen. Daar groeit je zelfvertrouwen dan wel weer van.” Het was een lange weg om te komen waar Moniek nu staat. “Ik denk dat dit goed voor me was omdat ik heb geleerd niet op te geven. Het rijden op de manege heeft me de basis geleerd. Nu kan ik toch een mooi L1 rondje door de baan sturen en kan ik ook anderen de basis bijbrengen.”

Lees het hele verhaal in Paard&Sport

Dit verhaal is onderdeel van een groter artikel met meer verhalen uit Paard&Sport 2024 editie 2. Wil je de andere verhalen ook lezen? Klik dan hier.